Ümit ile yaşamak..

Ey insanoğlu,şu kısacık ömür dediğin nedir?bir bakmışsın sen artık yoksun ve arkanda sadece anılarını bırakıp gitmişsin..

Bazen düşünüyor insan pes etmek üzereyken üzerindeki ağır sorumlulukların ve dertlerin yüküyle beraber,yalnızlık ve ümitsizlik içerisinde,her şeyi bırakıp gitsem mi acaba bu dünyadan diye uzun uzun düşünüyorsun,bir çıkış yolu arıyorsun kendine.Nedense aklında bir anda bir fikir beliriyor ve belki başka bir açıdan bakmam gerekiyor,belki kendi dertlerime değil tüm insanlığın dertlerine odaklanmam gerekiyor diyorsun.Ardından başlıyorsun insanlığa yardım eli uzatmak için oradan oraya koşturmaya.Birilerinin suya mı ihtiyacı var? hemen koşuyorsun onlara çeşme olabilmek için,birileri depremden sonra yuvasız mı kalmış ?hemen yuvanı açıyorsun,birileri ırkçılığa ve adaletsizliğe mi uğruyor?koşuyorsun oraya adaleti ve eşitliği savunmak için ve birileride savaş içerisin de mi ?koşuyorsun onlara erzak dağıtmaya,yaralarını sarmaya...

Tabi bir süre sonra tekrar başkalarının sorumlulukları ağır geliyor ve belini bükmeye başlıyor,dizlerinin üzerine çöküyorsun,kalkamaz hale geliyorsun ama sonra birden o yardım eli uzattığın insanlar geliyor aklına,onların sevinçlerini getiriyorsun gözlerinin önüne ve sevgiye muhtaç insanlara bir nebze olsun sevginden verebilmenin ferahlığı serpiliyor üstüne,o sıcacık gülümsemeler dimdik ayağa kaldırıyor seni ve başlıyorsun o hiçbir yer de bulamadığın bu mutlulukla tekrardan hayata koşmaya...

Unutmayalım ki;       

Azmiyle,ümidiyle yaşar hep yaşayanlar;

Me'yus olan ruhunu,vicdanını bağlar...